Waarheid Over Racisme Gejank – Docu: Echo’s Van De Dam

Nou, daar gaan we weer. 1 juni 2020. De Dam. Duizenden mensen die zogenaamd de straat op gingen tegen racisme, of whatever de officiële lezing was. En dan de NPO3, die altijd zo lekker meedoet met de waan van de dag, komt met een docu: ‘Echo’s van de Dam: 5 Jaar na Black Lives Matter’. Het zou een “schreeuw om erkenning en verandering” zijn. Maar MediaRoddels vraagt zich af: is het niet vooral een hoop gejank, een circusvoorstelling voor de bühne, en uiteindelijk bijzonder weinig échte actie? Sterker nog, wij zien vooral een hoop mensen die zich wentelen in hun slachtofferrol, terwijl er een hele generatie aan ons voorbij is gegaan die het compleet anders aanpakte. En met succes.

Laten we het eens hebben over onze eigen mensen. Ja, wij van MediaRoddels hebben ook gewoon ‘gekleurd bloed’ door de aderen stromen. We weten hoe het voelt om ‘anders’ te zijn, om met vooroordelen te maken te krijgen. Maar er zit een wereld van verschil tussen ‘anders zijn’ en jezelf permanent in de slachtofferrol wurmen. Onze grootouders, en die van vele anderen, die in de jaren ’50 en ’60 uit Indonesië of andere eilanden naar Nederland kwamen, waren he-le-maal niet bezig met huidskleur als een excuus voor alles. Die kwamen hier, rolden hun mouwen op, leerden direct Nederlands , en dan bedoel ik ook écht Nederlands praten en schrijven en wilden maar één ding: volwaardig deel uitmaken van die Nederlandse maatschappij. Geen gezeur, geen eisen stellen, geen ‘wij versus zij’-mentaliteit. Gewoon aanpakken, hard werken, en je plek verdienen. Dáár lag de mentaliteit. Respect.

De Grote Verandering: Van Integratie Naar Isolatie?

En nu? Het is allemaal compleet anders. Het lijkt wel of een deel van de migranten in dit land er bewust voor kiest om zich af te zonderen. Neem de Surinamers en Antillianen. Velen van hen hebben ervoor gekozen om lekker in hun eigen wijken te blijven hangen. Begrijpelijk tot op zekere hoogte, een beetje gemeenschapszin kan geen kwaad. Maar te vaak zien we dat ze zich vervolgens niet veel aantrekken van de Nederlandse cultuur en normen, terwijl ze wel gretig meeliften op de voordelen van onze maatschappij. Ik zeg niet dat iedereen zo is, maar de tendens is duidelijk. Je wilt deel uitmaken van een land, maar alleen als het je uitkomt? Dat werkt zo niet. Je kan niet alleen maar nasi, roti of  een broodje bakkeljauw eten, ook de Hollandse pot hoort bij de Integratie. Zo deden de indo’s het ook die kochten een zak aardappelen in plaats van een zak rijst.

En dan, dames en heren, komen we bij de olifant in de kamer. De moslimgemeenschap. Sorry, maar dit is waar de schoen écht wringt, en waar de frustratie hoog oploopt bij veel Nederlanders, en ook bij ons. De integratie? Totaal af laten weten. Terwijl je van iedereen, ongeacht afkomst of religie, verwacht dat je je aanpast aan de normen en waarden van het land waar je woont en waar je vrijheid geniet. Maar nee, voor een aanzienlijk deel van deze groep is het veel makkelijker om te klagen over hoe ‘slecht’ Nederland wel niet is, hoe ‘racistisch’ alles is, en hoe ze ‘gediscrimineerd’ worden. Terwijl ze tegelijkertijd vaak weigeren om de hand in eigen boezem te steken.

Die “onderhuidse woede en verdriet” waar ze het in die documentaire over hebben? Begrijpelijk, tot op zekere hoogte. Maar woede en verdriet moeten leiden tot constructieve oplossingen, niet tot een constante klaagzang. Als je constant roept dat je gediscrimineerd wordt, zonder concreet aan te geven wat je zelf doet om daar bovenuit te stijgen, dan is het een loos verhaal. Waar blijft de eigen verantwoordelijkheid? Waar blijft de drang om te excelleren, om te laten zien dat je meer bent dan je huidskleur of afkomst?

De Farce van de ‘Gevaarlijke Radicalen’

“Opkomen voor rechten is niet apolitiek,” riep Femke Halsema, die burgemeester van Amsterdam, tijdens die demonstratie. Joh, alsof we dat niet wisten. Natuurlijk is het dat niet. Maar als die zogenaamde activisten als Jerry Afriyie en Mitchell Esajas alleen maar woede en verdriet spuien, en in de media vervolgens worden neergezet als ‘gevaarlijke radicalen’  wat ze overigens zelf ook met liefde omarmen, want dat levert aandacht op  maar wat schieten we er dan mee op?

Afriyie en Esajas, met hun grijns en hun ‘overtuiging’, brengen hun boodschap over. Wat die boodschap dan precies inhoudt, naast het constante wijzen naar de ander en het aanwakkeren van slachtofferschap, is ons vaak onduidelijk. En dan de uitspraak van presentator Eric Corton: “Nederland blijft een godvergeten diep racistisch land.” Als je zo’n uitspraak doet, dan vragen wij ons af: wat heb JIJ eraan gedaan om het te verbeteren, behalve voor de camera staan te huilen en olie op het vuur te gooien?  En waarschijnlijk hier en daar een gekleurde vrouw genaaid, maar wat draag je zelf bij aan een oplossing? Het is makkelijk om de vinger te wijzen, moeilijker om zelf onderdeel van de oplossing te zijn.

De hypocrisie druipt er soms vanaf. Als een WNL-presentator ‘zwart’ zegt in plaats van ‘wit’ voor een grap, dan is het land te klein en wordt er geroepen om ontslag. Maar als Akwasi Ansah op de Dam staat en roept dat “zwarte mensen niet worden geacht te worden beschermd door de politie,” dan is dat ‘activisme’. Dat ruikt naar dubbele standaarden!!

De Onzin van het ‘Racisme’ en de Echte Vragen

Akwasi Ansah, die omroepdirecteur van Omroep Zwart, vertelt over de racistische haat die hij over zich heen kreeg en daarom die omroep startte. Het lijkt wel een excuus om je eigen ding te doen, terwijl je ondertussen de boel nog meer verdeelt. Is het echt racisme, of is het kritiek op zijn publieke optreden en controversiële uitspraken? Kritiek is geen racisme. Afwijkende meningen zijn geen racisme. De Johan Derksens van deze wereld aanwijzen als de oorzaak van alle kwaad? Kom op zeg, neem eens je eigen verantwoordelijkheid.

Die hele Black Lives Matter-beweging, ontstaan na de moord op George Floyd in de VS. Hartverscheurend, absoluut. Maar om dat dan klakkeloos te kopiëren naar de Nederlandse situatie, met de archiefbeelden van racisme op scholen, discriminatie op de arbeidsmarkt en politiegeweld? Tuurlijk, het bestaat. Discriminatie is kut en moet keihard worden aangepakt. Maar is het zo systemisch en wijdverspreid dat we ons land tot op het bot moeten afbreken en constant moeten roepen dat we ‘racistisch’ zijn?

Waar blijft de nuance? Waar blijft het besef dat Nederland, met al zijn tekortkomingen, een van de meest tolerante en vrije landen ter wereld is? Waarom wordt er zo selectief geklaagd? Waarom hoor ik nooit een docu over de problemen in de landen van herkomst, of over de discriminatie van Indonesische Nederlanders in de jaren ’50, of de Chinese Nederlanders die met racistische opmerkingen te maken krijgen? Omdat dat niet in het verhaal van Omroep Zwart past, zeker?

Tijd Voor Een Spiegel: Terug Naar Je Roots?

Dus, die docu ‘Echo’s van de Dam’ is volgens de makers “onmisbaar voor iedereen die zich in deze strijd wil mengen.” Wij zeggen: het is vooral onmisbaar voor iedereen die wil zien hoe een deel van de maatschappij zich vastklampt aan een slachtofferrol en daarmee de kloof alleen maar groter maakt. Racisme is geen abstract begrip, dat weten we dondersgoed. Maar het is ook geen excuus voor alles, en het is al helemaal geen vrijbrief om constant te klagen en te wijzen.

Laten we eens eerlijk zijn: als je zoveel klaagt, en het hier zo kut vindt, als Nederland in jouw ogen zo “godvergeten diep racistisch” is, waarom ga je dan niet gewoon terug naar je ‘roots’ om daar je geluk te vinden? Ga terug naar het land waar je voorouders vandaan komen, zoek daar die erkenning en verandering die je hier zo mist. In plaats van hier te blijven zeiken over hoe ‘ons’ Nederland zo ‘slecht’ is, terwijl je wel profiteert van de vrijheden, de sociale voorzieningen, en de welvaart die dit land je biedt.

Het is tijd voor een keiharde spiegel. Niet alleen voor de ‘witte Nederlander’, maar juist ook voor de mensen die constant wijzen. MediaRoddels is klaar met het gejank. Aanpakken, aanpassen, bouwen, en vooral niet blijven hangen in een slachtofferrol. Stop met het opkloppen van emoties en het creëren van vijandbeelden. Zoek de verbinding, zoek de oplossingen, en wees eens wat dankbaarder voor het land dat je heeft opgenomen. Dat is pas de keiharde realiteit. En dat is pas échte vooruitgang.

En zo, lezers, heeft MediaRoddels gesproken. Recht voor z’n raap, zoals altijd. Deel dit, discussieer, maar kom niet met slap gezeik. We zijn hier om de boel op te schudden.