De recente afgang van Tino Martin bij Shownieuws heeft de showbizzwereld op z’n kop gezet. Een artiest, zo beschonken als een malle, die live op televisie ongepaste opmerkingen spuit. Een schandaal, roept menig fatsoenlijke kijker. Een dieptepunt, jubelen de media die er zelf garen bij spinnen. Maar wij van MediaRoddels prikken dwars door die dunne laag van verontwaardiging heen. Want eerlijk is eerlijk: waarom wordt er nu zo hysterisch gereageerd op een beetje drank en chaos, terwijl de geschiedenis van de Nederlandse entertainment bol staat van de geniale gekken die functioneerden op alcohol en drugs? Is de maatschappij zo preuts geworden, of is er iets anders aan de hand?
Denk eens terug aan de legendes. Aan een André Hazes Senior, die haast meer bekend stond om zijn onstuimige levensstijl en zijn voorliefde voor de fles (het blikje) dan om zijn perfecte vocale prestaties. Hij verscheen regelmatig met een borrel te veel op het toneel, zong de ziel uit zijn lijf met een stem die het directe gevolg was van jarenlang misbruik, en het publiek at uit zijn hand. Ze omarmden het, ze vierden het, ze zagen het als een essentieel onderdeel van zijn authenticiteit, zijn ‘echtheid’. Hij was de volksheld, de man van het volk, inclusief al zijn menselijke tekortkomingen. Niemand dacht er toen aan om de stekker eruit te trekken, of om een “hoofdredactie in paniek” te laten verklaren dat Hazes “verwijderd” moest worden. Het was onderdeel van het ‘kunstenaarschap’, van het ‘genie’.
En wat dacht je van Herman Brood? Die man leefde op de rand, strak van de speed, een levende rock-‘n-roll legende die zijn ziel en zaligheid in elk optreden gooide. Zijn band was misschien niet altijd even strak, zijn zang niet altijd zuiver, maar zijn energie en zijn ‘aanwezigheid’ waren ongeëvenaard. Hij was de belichaming van de rebelse kunstenaar, de man die zich niets aantrok van conventies en leefde voor zijn kunst. Zijn drugsgebruik was publiek geheim, zelfs een deel van zijn imago. En de roodharige Armand, de hippie-troubadour die altijd stoned stond te spelen, zwevend op de wolken van zijn eigen marihuana. Zijn nummers waren filosofisch, maatschappijkritisch, en zijn high-zijn werd door velen gezien als de bron van zijn inspiratie, een venster naar een andere perceptie van de wereld.
Waarom wordt er dan nu zo anders gekeken naar een Tino Martin? Is zijn ‘kunst’ minder waardevol, zijn ‘lijden’ minder authentiek? Of is de schijnhygiëne van de moderne televisiewereld gewoonweg te groot geworden voor een beetje ongecontroleerd gedrag?
DE MEDIAHYPOCRISIE: HET SPEL VAN DE SCHIJN EN DE VILEINE VIJAND
Laten we eens dieper graven in die zogenaamde “paniek” op de redactie van Shownieuws. Manuel Venderbos, de presentator die de beerput opende in de AD Media Podcast, claimt dat Tino keihard de laan uit werd gestuurd in de reclamepauze. Tino zelf, de gluiperige gladjakker, beweert dat het “altijd de bedoeling was” dat hij zou vertrekken. Alsof een dronken Tino Martin die wartaal uitslaat en Suzan & Freek belachelijk maakt, deel uitmaakt van een zorgvuldig gechoreografeerd script! Wie trapt daar nog in, behalve de meest naïeve kijker? Bart Ettekoven bevestigt de juice: Tino was “gevlogen” voordat hij überhaupt zijn theatershows kon promoten. Het stonk van alle kanten.
Maar hier komt de smerige kern van het probleem: de hoofdredactie van Shownieuws koos ervoor om Venderbos te laten vallen. De boodschap? De waarheid is minder belangrijk dan het behoud van ‘goede relaties’ met de sterren. Ze verklaarden dat de beslissing om gasten te houden pas live werd genomen. Tina Nijkamp heeft volkomen gelijk als ze dit een “enorme misser” noemt. Waarom sta je niet achter je eigen mensen? Waarom buig je voor de druk van een artiest die zichzelf voor schut zet? Het antwoord is simpel: angst. Angst om de toegang tot de BN’ers te verliezen, angst om de ‘exclusieve’ verhalen mis te lopen, angst om het kijkcijferkanon te laten ontploffen.
Victor Vlam, die de beelden terugkeek met een kritische blik, concludeerde terecht dat Venderbos’ versie de enige logische is. Tino werd weggejaagd omdat zijn
optreden een absolute puinhoop was, en hij waarschijnlijk ladderzat. En dit is geen incidenteel dronkemansgedrag van een eenmalig losgeslagen artiest. Nee, Martin’s gedrag is al vaker getolereerd. Het is een patroon van laveloosheid en gebrek aan professionaliteit. Die botte opmerkingen over Suzan & Freek zijn ronduit onacceptabel en getuigen van een diepgeworteld disrespect. Dit is entertainment, geen dronken kroegpraat of een platform voor persoonlijke frustraties!
De reflectie is pijnlijk duidelijk: deze gang van zaken wijst op een zieke cultuur binnen entertainmentprogramma’s waar sterren koste wat kost beschermd worden, zelfs als ze zich als ongeleide projectielen gedragen. De hoofdredacties zijn doodsbang dat artiesten afhaken als ze te streng worden aangepakt. Ze zijn bang dat de ‘sterren’ hun spullen pakken en naar een concurrent gaan. Het is een spel van de schijn, waarin de waarheid ondergeschikt is aan de glamour en de zogenaamde ‘vriendschap’ met de BN’ers.
OUDE TIJDEN VS. NIEUWE PREUTSHEID: EEN VERANDERING IN PERCEPTIE?
Waarom werd er vroeger anders gekeken naar artiesten onder invloed van drank en/of drugs? Is het de toegenomen professionalisering van de televisie, de opkomst van social media, of een maatschappelijke verschuiving in hoe we omgaan met verslaving en ‘ontoelaatbaar gedrag’?
Vroeger was er een romantisch beeld van de ‘getormenteerde kunstenaar’. Het idee dat alcohol of drugs de poorten van creativiteit opende, dat het een noodzakelijk kwaad was voor het scheppen van authentieke kunst, was wijdverbreid. Artiesten als Jim Morrison, Janis Joplin, Jimi Hendrix werden vereerd, hun excessen werden bijna onderdeel van hun mythe. Ook in Nederland was dit beeld sterk aanwezig. Het paste in het ‘rock-‘n-roll’ ethos, het idee van vrijheid en het doorbreken van taboes. Televisie was minder alomtegenwoordig, minder genadeloos in het vastleggen van elke misstap. Er was meer ruimte voor de rafelrandjes van de persoonlijkheid.
Tegenwoordig is de lat hoger gelegd. De roep om ‘professionaliteit’ is groter dan ooit. Een artiest die dronken op tv verschijnt, wordt niet meer gezien als een ‘geniale gek’, maar als onverantwoordelijk. De schijnwerpers van social media zijn meedogenloos. Elk wankel pasje, elke warrige zin wordt vastgelegd, uitvergroot en viraal gedeeld. Er is minder ruimte voor ‘artistieke vrijheid’ als die ten koste gaat van een perfect imago. Daarnaast is er meer bewustzijn over de gevaren van verslaving. Waar vroeger de excessen van artiesten soms werden verheerlijkt, is er nu meer aandacht voor de mens achter de verslaving en de schade die het aanricht. De acceptatie van openbaar dronkenschap is afgenomen, zowel in de maatschappij als op televisie.
HET DELICATE EVENWICHT: WAARHEID OF RELATIEBEHEER?
Het probleem dat nu opdoemt, is dat Tino’s bizarre gedrag andere BN’ers wel eens zou kunnen afschrikken om deel te nemen aan Shownieuws. Lars Duursma, mede-host van Victor Vlam, benadrukt de angst: “Wat als ze zien dat Tino ‘voor de bus wordt gegooid’?” Inderdaad, niemand wil de volgende zijn die genadeloos aan de schandpaal wordt genageld door een programma dat zichzelf zo graag profileert als een ‘familie’.
De situatie schetst het delicaat en perverse evenwicht tussen de waarheidsgetrouwheid van mediaprofessionals en het krampachtig behouden van relaties binnen de entertainmentwereld. Als je als mediabedrijf niet eerlijk bent over wangedrag, verliest de kijker uiteindelijk het vertrouwen. Maar als je te recht door zee bent, te kritisch, te ‘hard’, ben je bang dat je artiesten afschrikt en je bronnen voor sappige verhalen opdroogt. Wat een dilemma! De commercie wint vaak, en de waarheid delft het onderspit.
CONCLUSIE: EEN NIEUW TIJDPERK VAN ‘CLEAN’ ENTERTAINMENT?
Het drama rond Tino Martin en Shownieuws is een walgelijk en tegelijkertijd symptomatisch voorbeeld van hoe de entertainmentindustrie werkt in 2025. Gaan deze misstanden gevolgen hebben voor de manier waarop we naar deze live televisie kijken? Absoluut! De kijker is niet gek. Het lijkt erop dat artiesten misschien een drug/alcohol testjes moeten ondergaan voordat ze het podium op moeten. Of in de studio. Of aan de desk. Simpelweg omdat de tijden veranderd zijn en de maatschappij minder tolerant is voor dergelijk openbaar vertoon. De ‘getormenteerde kunstenaar’ mag dan een romantisch ideaal zijn geweest, in de huidige showbizz is er weinig ruimte voor dergelijke excessen.
Dus, lieve lezers van MediaRoddels, be prepared. De wereld van de entertainment is altijd vol verrassingen en drama, maar de regels lijken te veranderen. De scheidslijn tussen kunst en chaos is dunner dan ooit, en de consequenties van het overschrijden ervan zijn verschrikkelijk te noemen.
Blijf op de hoogte, want je weet maar nooit wie er weer in de problemen kan komen. Het is een fucking jungle daarbuiten!